गजल
सुन्दर संसारको सपना टुट्यो र रोएँ ।
यो जिन्दगीको यात्री छुट्यो र रोएँ ।
दुःख सुखको कुरा अल्झिने त्यो
एउटै थियो मु्टु लुट्यो र रोएँ ।
वचन तिर झै थियो रोप्पियो
आँशु मुल बनेर फुट्यो र रोएँ ।
हाँगा नभाको रुखमा ओत लागिएछ
बिस्वासघात असिनाले चुट्यो र राएँ ।
No comments:
Post a Comment