गजल

गजल 

के रहर हुन्छ र मन मरेको बेला

आफ्ना मुटु अन्तै घर सरको बेला 

कति दुःख बाँकी नै छ यात्रा भरिमा

अध्यारो उज्यालिने जुन झरेको बेला

साथी भाइ साहरा अप्ठ्यारोमा न हो

चाहियो किन लौरो खोला तरेको बेला 

पिडा कति हुन्छ सोचे मात्र पुग्छ

आलो घाउ माथि नुन छरेको बेला

जेष्ठ ७, २०६९, थोकरबस्ती, डेराटोल

गजल

कहिले पाउने हो भाउ जिन्दगीको

कहिले पाउने हो भाउ जिन्दगीको ।
तर्ने कसरी हो नाउ जिन्दगीको ।

छक्का पन्जा बिनै खाल बस्या छु
लाग्छ कसरी खै दाउ जिन्दगीको ।

अरु देब्रे चल्दा आफु दाहिने तिर
कसरी हो मिल्ने पाउ जिन्दगीको ।

कति कट्ला जोवन यसै गरि गरि
भेटाउने कसरी गाउँ जिन्दगीको ।

गजल

मागी मागी चल्ने जिन्दगीलाई सलाम
आँफै सँग छल्ने जिन्दगीलाई सलाम

निहुरिनु नै त छ दाँया बाँया सधैं
अग्लो भिर्मा फल्ने गिन्दगीलाई सलाम

मोज मस्ती अरम छ हुनेखानेलाई
फल्नै नपाई गल्ने जिन्दगीलाई सलाम

रोइ रोइ पनि सास फेरेकै हुन्छन
आफ्नै हात मल्ने जिन्दगीलाई सलाम

गजल

गजल

सुन्दर संसारको सपना टुट्यो र रोएँ ।
यो जिन्दगीको यात्री छुट्यो र रोएँ ।

दुःख सुखको कुरा अल्झिने त्यो
एउटै थियो मु्टु लुट्यो र रोएँ ।

वचन तिर झै थियो रोप्पियो
आँशु मुल बनेर फुट्यो र रोएँ ।

हाँगा नभाको रुखमा ओत लागिएछ
बिस्वासघात असिनाले चुट्यो र राएँ ।